κατάκλιτος

-η, -ο (Α κατάκλιτος, -ον) [κατακλίνω]

νεοελλ.

1. ο πλαγιαστός

2. φρ. «κατάκλιτο πλοίο» — το πλοίο που γέρνει επικίνδυνα προς τη μία του πλευρά λόγω βλάβης ή τρικυμίας

αρχ.

1. (για θερινά ενδύματα) αυτός που πέφτει στο σώμα ανάλαφρα, ο ευρύχωρος («καὶ θέριστρα κατάκλιτα», ΠΔ)

2. το ουδ. ως ουσ. τὸ κατάκλιτον

η πολυθρόνα

3. (το θηλ. στον Ησύχ.) «κατάκλιτος

τελευταία».